Ostrożeccy
Herby Hołowniów
Hołowniowie herbu własnego, znani również jako Ostrożeccy i Hołowniowie-Ostrożeccy – polski ród kniaziowski (książęcy), najprawdopodobniej pochodzenia litewskiego. Protoplastą rodu był książę Iwan Dymitrowicz Hołownia, syn Dymitra, który według Jana Tęgowskiego jest tożsamy z Dymitrem Koriatowiczem (synem Koriata), zwanym Bobrok (od włości Bobrok w dawnej ziemi wołyńskiej).[1]
Członkowie rodu Hołowniów używali również książęcego herbu, Hołownia II[2].
Etymologia nazwiska
Ród Hołowniów wziął część swojego nazwiska (Ostrożecki) od dóbr Ostrożec na Wołyniu, będących w I połowie XV w. siedzibą rodu, zwanego stąd coraz częściej Ostrożeckimi[3].
Znani członkowie rodu
Zobacz też: Drzewo genealogiczne Hołowniów herbu własnego.
- Dymitr Hołownia – książę, właściciel dóbr Ostrożec od pocz. XV w., co potwierdza przywilej Świdrygiełły z 1446 r. wydany synowi Dymitra, Iwanowi.
- Iwan Hołownia Ostrożecki – członek rady książęcej Świdrygiełły
- Fedor Hołownia Ostrożecki (zm. 1569) – sprawca starostwa bracławskiego i winnickiego[4], w 1569 r. mianowany koniuszym litewskim, ale urzędu nie objął.
- Adrian Hołownia (1750–1831) – duchowny greckokatolicki, bazylianin.
- Bazyli Hołownia – łowczy witebski w 1655 roku.
- Stanisław Hołownia – elektor Augusta III Sasa w 1733 roku.
- Piotr Hołownia Ostrożecki (zm. po lutym 1538) – dworzanin królewski 1496-1522, horodniczy trocki 1523-1534, właściciel majątków na Wołyniu (m.in. Bereźne, Derń, Kosarew, Oderady, Tyszyce, Tyliczów - część, przejściowo) oraz w województwie brzeskolitewskim (Różanka, Rudcze). W 1528 otrzymał przywilej na założenie miasta w Ostrożcu. W 1528 r. wystawił poczet 16 zbrojnych jeźdźców. Od 1535 tytułował się księciem Ostrożeckim.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ J. Tęgowski Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów Poznań-Wrocław 1999
- ↑ Ostrowski 1906 ↓, s. 109.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 134.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 132.
Bibliografia
- JuliuszJ. Ostrowski JuliuszJ., Księga herbowa rodów polskich, cz. II, Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388 .
- Józef Wolff: Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. Warszawa: Józef Filipowicz, 1895, s. 131-134.
